“Diezelfde” prijs staat voor de deur, en vandaag hebben wijbesloten om je dichter bij de genomineerden te brengen, of beter gezegd, bij de interieurs van films die hopen de Oscar voor het beste ontwerp te winnen. Filmfans over de hele wereld hebben nu maar één woord op hun lippen: 'Oscar'. Daarom besloten we ons aan te sluiten bij ieders angstige verwachting en snel een kijkje te nemen naar het meest interessante voor ons: de interieurs. In dit geval zijn dit de genomineerden voor de beste artistieke leiding.
Het imitatiespel
Het onrustige Europa tijdens de Tweede Wereldoorlog, een genie meteen onvergeeflijk geheim, wiskunde en een onoplosbaar probleem, of beter gezegd, een code die niet kan worden gekraakt. De hoofdactie van de film speelt zich af in een laboratorium met een enorme computer in het midden. De werkplaatsruimte met roestige lampen, bakstenen muren, stoffige vloeren en een nogal deprimerend palet benadrukt alleen maar de spanning in de sfeer en de verstarring van sommige geesten.
Het Grand Boedapest Hotel
Als je ooit van het vreemde hield‘Fantastic Mr. Fox’, dan word je onvoorwaardelijk verliefd op het nieuwe werk van Wes Andersen. Alles is hier in de favoriete stijl van de meester: opzettelijk, helder, echt grappig en heel diepzinnig. De komische avonturen van de hoofdpersonen spelen zich af in de luxueuze interieurs van een elitehotel met een roze (!) gevel. Achter de ramen van de eeuwige viering van het leven steekt de fascistische machine echter al de kop op. Geleidelijk aan wordt de koninklijke onderscheiding, terwijl Europa wanhopig het voor de hand liggende negeert, vervangen door de grijze muren van nazi-kazernes. Het is echter in de eerste plaats nog steeds een komedie.
William Turner (meneer Turner)
Het verhaal van het leven, kwelling en creatieve zoektochthet genie van de schilderkunst geplaatst in een menselijk vat van de meest weerzinwekkende soort. Helaas zijn er hier weinig interieurs. Er is echter een duidelijk contrast met het sublieme creatieproces dat zich afspeelt in een ruime, lichte werkplaats, waarvan het hoogtepunt het niet benijdenswaardige lot van de doeken is: plakkerige blikken in een krap, klein kamertje zonder ramen, behangen met schilderijen tot aan de rand. zeer plafond.
Hoe verder het bos in… (In het bos)
Eigenlijk de actie van dit niet-kindersprookje(kijk tot het einde) ontwikkelt zich, zoals de naam al doet vermoeden, in het bos. We krijgen slechts enkele interieurs te zien, en er blijft er maar één in het publieke domein: het huis van een bakker, ooit vervloekt en tot kinderloosheid gedoemd, en zijn vrouw. Waarschijnlijk was het hier ooit, in tijden van grote verwachtingen en nog grotere hoop, gezellig. Nu breekt het licht nauwelijks door een soort jaloezieën, zijn de muren al lang niet meer gepleisterd en vallen er waarschijnlijk voortdurend muizen in de kieren tussen de vloerplanken.
Interstellair
Een controversiële film, waarna we alleen zijn,neerkijkend op hun eigen handen, terwijl anderen voor altijd zweerden te geloven in het genie van meneer Nolan. We zullen geen ruzie maken over smaak, laten we zeggen dat de regisseur niet teleurstelde en nog een filmisch evenement creëerde. Er zijn hier twee hoofdinterieurs: de boerderij van de hoofdpersoon en het interieur van het ruimteschip. Wat het eerste betreft, hier zien we een weerspiegeling van onze oude wereld - stoffig, bevroren in de tijd, maar tegelijkertijd gezellig en dierbaar, waarbij elk klein detail zegt: "je bent thuis." Maar het schip is een heel andere zaak: koud metaal, plastic en bergen onbegrijpelijke apparatuur. Ergens in de diepten van deze draden, nullen en enen, gloort de hoop op leven, hoewel het al heel anders, onbekend en volkomen vreemd is.
