Эта стильная квартира площадью 69 кв. м построена в Москве российскими архитекторами. Здесь нет ни одной лишней детали. И вы никогда не угадаете год ее создания. Потому что она «вечно модная» Студия, в которую трансформировалась маленькая двухкомнатная квартира, представляет собой цельный, почти скульптурный объем без единой лишней детали. Перед нами полифункциональный пространственный объект, созданный по бескомпромиссным законам конструктивистской архитектуры. Арсений Борисенко, Петр Зайцев, архитекторы: «В процессе работы над этим проектом мы встречались с хозяйкой всего трижды (причем третий раз – уже при сдаче объекта) и оформили все фактически на свой вкус. Мы оказались предоставлены самим себе, что редко бывает. Поверхности, не облицованные деревом, окрашены в белый цвет. Все пространство квартиры условно разделено на три объемные зоны, сложно взаимодействующие между собой. Освещение предполагает три сценария. Кроме традиционного яркого верхнего освещения предусмотрена и мягкая ночная подсветка: неоновые лампы встроены в потолочные короба, закрывающие бетонные ригели. Предусмотрена и локальная подсветка: торшеры и настольные лампы. Окна закрыты плотными светлыми шторами – такими же, как те, что закрывают гардеробный шкаф. Балкон площадью 2,2 кв. м был остеклен, в нем сделано новое напольное покрытие (керамогранитная плитка, как и в части студии). Кровать, барная стойка и стулья изготовлены по нашим эскизам. Эта мебель весьма функциональна. Например, барная стойка прячет в себе мини-бар. В данном проекте впечатление цельности и гармоничности достигнуто за счет умелого подбора цветовых решений, минимизации предметов обстановки и создания специально для этого интерьера предметов мебели». «Много дерева и современный дизайн» – на основании этой краткой формулировки молодой хозяйки квартиры архитекторы Арсений Борисенко и Петр Зайцев (архитектурное бюро za bor) создали проект, воплощенный затем в реальность без каких-либо дополнительных вмешательств со стороны заказчицы. Современность концепции выражена в просторной, студийной планировке, интересной работе с объемами и отказе от мелочного украшательства. Дерево доминирует в отделке в двух ипостасях. Это золотистый дуб и почти черный венге. Живая текстура и взаимный контраст этого тандема подчеркивают выразительность скупых линий и широких плоскостей, создают ощущение тактильного удовольствия и природной теплоты. Укрупненные пластические формы, объединившие мебель с вертикальными и горизонтальными плоскостями, сбивают масштаб, в сочетании с зеркалами создают перспективную игру, но вместе с тем привязаны к четким функциям. Поскольку внутренних перегородок между зонами больше нет (в отдельные помещения выделены только санузел и входной тамбур), роль зонирующих элементов выполняют мебель и приемы отделки. Границы между функциональными локусами заданы конструктивными деталями дома – резко выступающими потолочными ригелями (50 см) в простенках между окнами. К ним тяготеют два основных зонирующих предмета мебели: объемная барная стойка, замыкающая зону кухни-столовой за диваном, и кровать-подиум, спинка-перегородка которой отделяет зону сна от гостиной. Репрезентативные зоны расположены возле окон: расчет сделан не только на хорошую инсоляцию, но и на первоочередное попадание в поле зрения. Так, прямо напротив входной двери в студию находится гостиная с удобным низким диваном. Несколько шагов вперед дают возможность увидеть все три окна и боковые зоны: прямоугольный обеденный стол слева и туалетный навесной столик (с длинным зеркалом над ним), располагающийся справа. Рабочая зона кухни и стеллаж для хранения вещей тактично скрываются в глубине: шкаф – за длинным занавесом вдоль стены квартиры справа; кухонный фронт, расположенный в линию, – в нише за выступом перегородки слева. Таким образом, основной акцент восприятия пространства сделан на отдыхе и обстановке, рассчитанной на неспешное созерцание. 
Hoewel de volgende orthogonale vormen zouden zijnIn dit geval, dat volledig gerechtvaardigd was (de buitenmuren van het appartement zijn een duidelijke rechthoek met een zijdeverhouding van 1:1,5), besloten de architecten de statica te overwinnen en de binnenvloer diagonaal te 'snijden' in een hoek van ongeveer 12 graden . Aan de ene kant bevinden zich recreatieruimtes, waarvan de vloer is afgewerkt met goudkleurige parketplanken, waardoor het lijkt alsof de zonnestralen dit deel van het appartement altijd fel verlichten. En aan de andere kant, dichter bij de ingang, is de vloer bedekt met antracietkleurige porseleinen tegels, wat ook een praktische betekenis heeft. De diagonaal begint in het midden van de eindmuur, sluit de keuken-eetkamer af en rust tegen de achterkant van het bed, dat er in een rechte hoek naartoe is gedraaid (de hoek tussen de diagonaal en het podium is iets anders dan bij een rechte hoek; de auteurs hebben deze wijziging aangebracht rekening houdend met de eigenaardigheden van de visuele waarneming). De plaatsing van het podium volgt een diagonale beweging naar het hoofdeinde toe. Laatstgenoemde is een breed vlak dat doorloopt tot aan het plafond en dat schuin staat ten opzichte van de dragende muur. Alle oppervlakken van de constructie zijn bekleed met hetzelfde materiaal (wengé parketplaat) en de scheidingswand tussen het hoofdeinde en de plank, bedekt met een gordijn, is bedekt met een massieve spiegel tot aan het plafond. Zo ontstaat er in de diepten van de kamer een volumetrisch vals portaal, en het diagonale “pad” dat ernaartoe leidt, wekt de indruk van een grotere afstand en diepte van de ruimte dan deze in werkelijkheid is, zelfs zonder rekening te houden met de diepte van de “kijkruimte”. glas". Twee andere spiegelpanelen (één is de enige deur van de boekenkast, de tweede bedekt de scheidingswand tussen de ramen van de eetkamer en de woonkamer boven de bar) “vergroten” de grenzen van de studio in twee andere richtingen.
De eindpanelen zijn in dezelfde kleuren als de vloer uitgevoerd.muren: bij de ramen zijn ze afgewerkt met hetzelfde gouden paneel; naast de keuken en boven het bed - wengé parketplanken. Op het plafond is het spel van de gekleurde vlakken complexer. Grote dwarsbalken zijn in brede gipskartondozen genaaid. De plafonds ertussen aan de raamzijde zijn afgewerkt met licht hout. En de “donkere kant” van het plafond is trapsgewijs verlaagd (hiervoor werd een constructie gebouwd, die werd bekleed met wengéplaten) en wordt doorsneden door witte plafond “balken”. Zo bestaat de binnenruimte uit twee delen, die dynamisch met elkaar verbonden zijn. Hierdoor ontstaat de illusie van beweging en ‘werk’ van de structuren en de techniek van kleurjuxtapositie creëert een nieuwe perceptie van volumes en het interieur als geheel. De volumetrische structuren aan de plafonds maakten het mogelijk om de kabels weg te werken, een akoestisch systeem in te bouwen en verlichting boven de bar te plaatsen. Het appartement wordt verlicht door verschillende bussystemen die langs de ramen, de kast en in het gebied van kleurgrenzen zijn bevestigd. De integriteit van het gepresenteerde interieur toont de voordelen van een architectonische benadering bij het ontwerpen van een ruimte, zelfs een kleine. Hierdoor was het mogelijk om een werkelijk artistieke synthese te bereiken bij het oplossen van praktische en artistieke problemen.
"Scheepsbed (volume meubilair in het appartement(kleine oppervlakte) - is dit geen onterechte rommel van de ruimte? – deze vraag leek ooit puur retorisch, omdat het antwoord erop voor de hand lag: zo’n stap in een klein appartement is onaanvaardbaar. In dit geval zorgde de zorgvuldige selectie van details en het minimaliseren van de vormen ervoor dat de architecten niet alleen het indrukwekkende volume van het podiumbed konden opnemen in de algehele compositie, maar er ook een accentelement van konden maken. Het is gebaseerd op een metalen frame bekleed met wengé parketplanken. De afmetingen van het podium zijn 2x3 m, maar door de geringe hoogte (35 cm) en de toonhoogte dicht bij de vloertegels oogt het niet omvangrijk. Het hoge voeteneinde (1,6 m) vervult een zonerende rol en dient tevens als paneel waaraan LCD-tv's aan de woonkamerzijde en het bed zelf zijn bevestigd. Tegelijkertijd oogt het bed niet massief, dankzij de draaiing en de lichte helling. Het hoofdeinde, dat doorloopt in de muur en vervolgens in het plafond, is een techniek waarmee we de werkelijke grootte van het object kunnen verbergen, alsof het oplost, en tegelijkertijd de grenzen van het slaapgedeelte kunnen markeren. Hierdoor wordt het bed, zonder zijwanden en luifel, gezien als een apart architectonisch volume, en niet als een banaal vlak.
Petr Zaitsev Architects - Arseniy Borisenko, Petr Zaitsev Architectenbureau za bor st. Sharikopodshipnikovskaya 38/1, Moskou, Rusland +7 495 922 90 60
