11 september viert de verjaardag van een van de meestenbuitengewone muzikanten - Moby. In de loop van zijn 49 jaar ging hij van het leven in een arm appartement in Harlem naar het kopen van zijn eigen kasteel in de Hollywood Hills, en dit kasteel is de moeite van het bekijken waard, zegt Moby zelf: zijn huidige huis is precies het tegenovergestelde van het kleine , sombere appartementen waarin hij als kind woonde. Toen de muzikant het kasteel in de Hollywood Hills, gebouwd in 1920, voor het eerst zag, besloot hij dat het de verwezenlijking was van zijn kinderdroom en kocht het zonder aarzeling.
In tegenstelling tot de ideale buitenkant, de vullingthuis paste niet bij Moby's smaak. De overvloed aan donker hout, de overheersing van zwarte, donkergrijze en donkerbruine tinten - dit alles was walgelijk voor de gemakkelijke creatieve aard van de muzikant. Moby voerde een renovatie van het kasteel uit, waardoor het interieur een elegantere en discretere uitstraling kreeg. Wel behield hij karakteristieke details als houten balken aan het plafond, eikenhouten wenteltrappen en gotische schouwen.
De meubels zijn gemaakt in Amerikaanse stijlhet midden van de vorige eeuw. Volgens Moby is het het ideale compromis tussen de zware meubelen uit de jaren 20 en de plastic design hoogstandjes uit de 21e eeuw. Bovendien kreeg de woning dankzij de combinatie van Amerikaanse en Engelse stijlen een unieke en onnavolgbare uitstraling.
Originaliteit van het huis en de eigenaarworden benadrukt door ongebruikelijke decoratieve accessoires: vintage posters, grafische illustraties voor tekenfilms, globes uit de persoonlijke collectie van de muzikant, originele architecturale huisplannen in fotolijsten. Al deze dingen zijn niet meteen duidelijk. Je merkt ze pas als je het interieur in detail bekijkt. Dit is precies het effect dat Moby zocht bij het creëren van de inrichting van de kamers. Hij wilde niet dat het interieur van het huis de aandacht zou afleiden van het geweldige uitzicht vanuit de ramen.
Zo creëer je een interieur in Mobi-stijl:
nytimes.com
